پدر رفتارگرایی، جان ب. واتسون، ابتدا به مطالعه روان شناسی حیوانات پرداخت. این پیش زمینه سبب شد واتسون چنین استدلال کند که روان شناسی بایستی فقط به پدیده های آشکار قابل مشاهده (یعنی رفتار آشکار) بپردازد.
بر طبق اندیشه رفتارگرایی از آنجا که محتوای ذهنی به طور علنی قابل مشاهده نیست نمی توان بررسی علمی عمیقی در مورد آن انجام داد. در نتیجه رفتار گرایان بیشتر به رفتارهای آشکار و اثرات محیطی آنها توجه می کنند.
امروزه تمرکز بر روی رفتار قابل اثبات همچنان وجه مشترک مکاتب مختلف رفتارگرایی است.
تفاوت دیدگاه های رفتاری با دیدگاههای شناختی در این است که رفتار گرایان معتقدند حوادث فیزیکی (و نه رویدادهای ذهنی) رفتار را کنترل می کنند. بر طبق رفتارگرایی، پدیده های روانشناختی یا فرضیات مربوط به آنها از نظر علمی ارزشی ندارند.
تاریخچه
سالها پیش یعنی در دهه 1920 به تدریج گزارش های پراکنده ای درباره کاربرد اصول یادگیری در درمان اختلالات رفتاری منتشر می شد، ولی در بدنه اصلی روان پزشکی و روان شناسی بالینی جدی گرفته نمی شد.
تا اینکه سرانجام در دهه 1960 رفتار درمانی به عنوان رویکردی نظامدار و جامع برای درمان اختلالات روان پزشکی (رفتاری) به منصه ظهور رسید. این اتفاق در آن روزگار هم زمان و بی ارتباط با هم در سه قاره جداگانه رخ داد.
جوزف ولپه و همکارانش در ژوهانسبورگ افریقای جنوبی با استفاده از فنون اصلی پاولوف، روان نژندی هایی آزمایشگاهی را در گربه ها ایجاد و رفع کردند.
ولپه براساس این پژوهش اولیه حساسیت زدایی نظام دار را تدوین کرد که پیشگونه (پروتوتیپ) بسیاری از راهکارهای رفتاری فعلی برای درمان اضطراب غیر انطباقی ناشی از محرک های قابل شناسایی محیط است.
- ۰۰/۰۷/۱۱