در حالی که شما هرگز نباید سعی کنید کسی را وادار به باز کردن درد دلش کنید، مهم است که به دوست ناراحت خود بگویید که اگر می‌خواهید درباره غم خود صحبت کنید، کنارش هستید تا گوش دهید.
صادقانه در مورد شخصی که فوت کرده صحبت کنید و اگر نام آن مرحوم مطرح شد از موضوع جدا نشوید.
وقتی که به نظر مناسب می‌رسد، سؤالاتی حساس بپرسید (بدون اینکه دلخوری ایجاد شود).
این سؤالات در واقع فرد را دعوت می‌کند تا علناً احساسات خود را بیان کند. با سؤال ساده، “آیا دوست داری حرف بزنی؟”
شما به عزیزان خود اجازه می‌دهید بدانند که برای گوش دادن در دسترس هستید.
شما همچنین میتوانید:
- وضعیت را تأیید کنید.
به عنوان مثال، میتوانید به سادگی بگویید: “شنیدم که پدرت در گذشته است.” با استفاده از کلمه “درگذشت” نشان می‌دهید که برای صحبت درمورد احساس واقعی غمگین دری گشوده اید.
- نگرانی خود را ابراز کنید.
به عنوان مثال: “متاسفم که می‌شنوم این حادثه برای شما اتفاق افتاده است.”
- بگذارید عزیزتان در مورد چگونگی فوت عزیزش صحبت کنند.
ممکن است افرادی که ناراحت می‌شوند بارها و بارها و گاه با جزئیات داستان را بازگو کنند.
صبور باشید. تکرار داستان روشی برای پردازش و پذیرش مرگ است.
با هر بار از سرگیری مجدد، درد کم می‌شود. با گوش دادن صبورانه و با شفقت، شما در حال کمک به بهتر شدن حال دوست خود هستید.
- ۰۰/۰۷/۰۴