با وجود تلاش نویسندگان و محققین علمی، قرن هاست که هیپنوتیزم در هاله ای از جادو پوشیده شده است. حتی خود کلمه هیپنوتیزم که از ریشه یک واژه یونانی به معنی خواب گرفته شده است گمراه کننده است. هیپنوتیزم همان قدر به خواب مرتبط است، که شب به روز و همان قدر به خواب شبیه است که شب به روز.

از نظر دست اندر کاران حرفه سلامت و محققین، هیپنوتیزم شیوه ای است که در آن مراجع، بیمار یا سوژه، تغییراتی در احساسات، ادراکات، افکار یا رفتارش تجربه می کند. وضعیت هیپنوتیزمی عموما توسط فرآیند القا (البته که متاسفانه کلمه القا ترجمه مناسبی برای suggestion نمی باشد، چرا که القا معنای تحمیل در خود مستتر دارد درصورتیکه اینچنین معنایی در suggestion وجود ندارد) ایجاد می شود.

هیپنوتیزم نوعی فعالیت طبیعی ذهن بهنجار است که از طریق توجه متمرکز شده، قضاوت انتقادی به طور نسبی تعلیق می شود و آگاهی از محیط کاهش می یابد. فرد بیرونی نمی تواند حالت خلسه را به زور در فرد تولید کن بلکه فرد در این حالت نه تنها بر قدرت انتخاب و اراده اش تسلط دارد بلکه کنترل تمامی قوای ذهنی اش را هم داراست.

افراد با شیوه های متفاوتی به هیپنوتیزم پاسخ می دهند. برخی تجربه شان را به عنوان تغییر حالت هشیاری توصیف می کنند. بقیه هیپنوتیزم را بعنوان حالت نرمالی از توجه متمرکز شده توصیف می کنند که در آن احساس راحتی و آرامش بسیاری دارند. صرف نظر از اینکه افراد چگونه و تا چه درجه ای به هیپنوتیزم پاسخ دهند، اغلب آنها این تجربه را بسیار خوشایند توصیف می کنند.

«فرانس آنتون مِسمر» (۱۷۳۴ تا ۱۸۱۵) پدر این علم محسوب می شود. وی بر این باور بود که یک نیروی غیرقابل مشاهده در جهان وجود دارد که از طرف فردی برای کنترل رفتار فرد دیگری می تواند به کار گرفته شود.

اگرچه چنین نظریه ای رد شده اما تکنیک های مرتبط با آن هنوز هم مورد استفاده قرار می گیرد. این روش ها سالیان پیش مورد استفاده قرار می گرفتند و اکنون هم به عنوان راه های درمانی و اهداف پزشکی به کار برده می شوند.

 هیپنوتیزم